ნეიროფიზიოლოგების ექსპერიმენტში მონაწილე ბრმებს რომლებსაც ჰქონდათ საშუალება დაენახათ, არ შეეძლოთ შეეთავსებინათ ვიზუალური და ტაქტილური ფორმები ერთმანეთთან, მაგრამ ამას ძალიან მალე სწავლობდნენ.

1688 წელს ირლანდიელმა ერუდიტმა და მოყვარულმა ფილოსოფოსმა უილიამ მოლინიეს წერილში ჯონ ლოკს დაუსვა შემდეგი შეკითხვა: შეუძლია თუ არა დაბადებიდან ბრმას, თუ ავუხელთ თვალებს, გაარჩიოს სფერო კუბისგან? სხვა სიტყვებით, რომ ვთქვათ განაპირობებს თუ არა მანამდე მიღებული ტაქტილური ინფორმაცია სწორი გადაწყვეტილიბის მიღებას ვიზუალური კონტაქტისას. იმ დროის ფილოსოფოსებისთვის პასუხი ''დიახ'' განაპირობებდა შემდეგს, რომ ჩვენ გვაქვს თანდაყოლილი ცნებები "კუბისა” და "სფეროს” შესახებ, რომლებიც არ არის დამოკიდებული გრძნობის ორგანოებზე, ხოლო პასუხი ''არა'' განაპირობებდა იმას, რომ ნებისმიერი წარმოდგენა მხოლოდ სენსორულ აღქმაზე არის დამოკიდებული.  თანამედროვე ნეიროფიზიოლოგებისთვის 300–წლიანი შეკითხვა ცოტა განსხვავებულად ჟღერს: შეუძლია თუ არა ტვინს გარდაქმნას სხვა და სხვა ტიპის შეგრძნებები?  ამ ექსპერიმენტისათვის საჭირო იყო დაბადებიდან ბრმები, რომლებიც ექვემდებარებოდნენ მკურნალობას. განვითარებულ ქვეყნებში ასეთების ნახვა ძალიან ძნელია: თანდაყოლილ სიბრმავეს ძალიან სწრაფად კურნავენ ხოლმე. მასაჩუსეტსის ტექნოლოგიური ინსტიტუტის მკვლევარებმა მიმართეს ინდოელ ოფთალმოლოგებს; მათ ერთად აარჩიეს 8 დან 17 წლამდე ასაკის ხუთი ავადმყოფი, რომლებსაც უნდა ჩატარებოდათ მხედველობის აღდგენის ოპერაცია. პირველ ორ დღე-ღამეში ბავშვებს აძლევდნენ გარკვეულ ნივთებს, რომ განესაზღვრათ მათი ფორმა, შემდეგ ისევ ტაქტილურად უნდა განესაზღვრათ ორი განსხვავებული ობიექტის ფორმა და დაედგინათ, რომელი იყო პირველის მსგავსი (ობიექტები ექსპერიმენტისთვის შეირჩა საბავშვო კონსტრუქტორიდან და იყო 20 წყვილი)  თუმცა არც ერთი წარმოდგენილი ფორმა ბავშევბისთვის მანამდე ცნობილი არ იყო, ისინი თითქმის 100% სიზუსტით პოულობდნენ მსგავს კონსტრუქციებს. მეორე ექსპერიმენტში მათ აჩვენებდნენ და არ აძლევდნენ ობიექტთან შეხების საშუალებას და მერე უნდა ეპოვათ ეს ობიექტები მხოლოდ შეხების საშუალებით. და აქაც თითქმის 100% სიზუსტე დაფიქსირდა.  მესამე (ყველაზე მნიშვნელოვან) გამოცდაზე ბავშვები უნდა შეხებოდნენ საგანს და მერე თვალებით უნდა ამოეცნოთ თუ, რომელი იყო. და აი დადებითი შედეგები უარყოფითით შეიცვალა: სწორი პასუხის ალბათობა ცოტათი მეტი იყო შემთხვევითზე.  ასე და ამგვარად, პასუხი კითხვაზე, რომელიც 300 წლის წინ დაისვა, თანამედროვე ნეიროფიზიოლოგებმა იპოვეს: შეხება არ ნიშნავს არაფერს მხედველობისთვის. მაგრამ როცა მკველვარებმა ჩაატარეს მესამე გამოკვლევა რამოდენიმე დღის შემდეგ, ტაქტილური მონაცემების ვიზუალურში გარდაქმნის შესაძლებლობა 80%-ით გაიზარდა. საბოლოო ჯამში ვიღებთ ასეთ პასუხს: არა მომენტალურად, მაგრამ სწრაფად.