სიყვარულის ისტორია - 18 ნოემბერში 2010

მთავარი » 2010 » ნოემბერი » 18 » სიყვარულის ისტორია

3:45 PM სიყვარულის ისტორია
_სესილი, სესილი, გაიღვიძე! _აუ, რატომ? რა მოხდა? მეძინება. _ადექი სესილი, ნახე ვინ გვესტუმრა? _ვინ? _გაიხედე გარეთ და ნახავ. სესილი უცებ წამოხტა ლოგინიდან, ფანჯარასთან მიირბინა და გარეთ გაიხედა, მაგრამ იქ არავინ იყო. _არა! ის არ მოვა, არა! _სესილი, ვიზე ამბობ? ის მოვიდა. ის აქაა _არა, არ მოსულა! ქვევით არავინაა... _როგოე არა, სესილი.ის აქაა... ზამთარი მოვიდა. პირველი თოვლია. გეყოფა! ან ტირიხარ, ან გძინავს. არ გეყო?! ადექი, გადი გარეთ! გაერთე. ასე არ შეიძლება. ასეთს ვერ გიყურებ! არ შემიძლია, ვუყურო, როგორ მეცლება ხელიდან ჩემი ერთადერთი შვილი. ჩემი ერთადერთი იმედი, გესმის? მე არ გეცოდები?! _არ მინდა, არა! დამანებე თავი! არვინ მინდა! მე მარტო ის მჭირდებოდა! იმან კი მიმატოვა, ჩემგან სამუდამოდ წავიდა. ის აღარააა. მეც მოვკვდი! ჩემი სული მასთან ერთად წავიდა. აქ კი, დედამიწაზე, მხოლოდ ჩემი სხეული დადის. სხეული, რომელსაც აღარაფერი გააჩნია. მას გული ამოგლიჯეს. დე, ძალიან მიყვარხარ, მაგრამ მეტი აღარ შემიძლია, არა! და ოთახიდან გავიდა... _სესილი, სად მიდიხარ? _მასთან... _რა?! ეგ არც გაიფიქრო! მერე მე?! მე რა დაგიშავე?! _დედა, მაპატიე რა. მე მასთან მინდა. გამიგე, გთხოვ. _მე მესმის შენი. შენ კი არა. შენ თუ მოკვდები, მეც მოვკვდები. შენს გარდა არავინ მყავს. სესილი, შემიცოდე, გთხოვ. დამპირდი, რომ არაფერს იზამ. _კარგი! გპირდები, რომ არაფერს ვიზამ. ეხლა წავალ, დავიძინებ. ძილში მაინც ჩავეხუტები და ვეტყვი, როგორ მიყვარს. სესილი დედას შეპირდა, რომ მასთან არ წავიდოდა... მაგრამ ვერ შეასრულა. არ შეეძლო მის გარეშე ცხოვრება. აიღო საწამლავი და დაიძინა. ის მიდიოდა ბნელ გვირაბში, რომლის ბოლოსაც სინათლე მოჩანდა... იქ ის იყო... _საბა, საბა, შენ ხარ? მენატრებოდი, ძალიან მენატრებოდი. უზომოდ მიყვარხარ. შენთან მინდა... _ჩემო ლამაზო გოგო, მეც მინდა, ჩემთან იყო, მაგრამ ეს შუძლებელია. შენ მას ჭირდები. გთხოვ არასოდეს იტირო. მე შენ გულს გიბრუნებ და გაუფრთხილდი. მე თქვენ აქედან დაგიფარავთ და სულ თქვენთან ერთად ვიქნები. ეხლა კი შენი წასვლის დროა! დაიმახოსვრე, რომ ძალიან, ძალიან მიყვარხარ. _რა?! საბა ვიზე ამბობ?! ვის ვჭირდები?! საბა არ წახვიდე. არ მიმატოვო, გთხოვ. შენთან მინდა. როცა სესილი გონზე მოვიდა, ეუცნაურა ლურჯი კედლები და თეთრხალათიანი ექთანი. _დედა, სად ვარ? _საავადმყოფოში. _დედა, იცი? მე ვნახე ის. იქ იყო. _ვინ? საბა? _ხო, ის. _მან მითხრა, რომ ვიღაცას ვჭირდები. მაგრამ ვის?! ნეტა ვინ იგულისხმა? ამ დროს კარები გაიღო და ოთახში ექიმი შემოვიდა. _გილოცავთ! _რას მილოცავთ ექიმო? _გილოცავთ, თქვენ დედა გახდებით. _რა?! ექიმო მართლა?! არ მჯერა გმადლობ, უფალო. დედა, მე ის არ დამიკარგავს. ჩემი საბა ისევ ჩემთნ არის! სესილის იმ დღის შემდეგ აღარასოდეს აღარ უტირია და არც თავის მოკვლა უფიქრია. უხაროდა და ცოცოხლობდა მხოლოდ თავის პატარა საბასთვის და შვილს მამის შესახებ უამბობდა...
კატეგორია: ლექსები \| ნანახია: 660 \| დაამატა: dav_erekle4862